Maanlandschap

Zo na 3 dagen zonder internet, telefoon, en de bewoonde wereld eindelijk weer eens een internetcafe gevonden. Gelukkig gaat het redelijk snel, tenminste ter vergelijking met het vorige internetcafe (heb in 20 minuten niet eens mijn inbox kunnen openen).

Gisteren net in Chili aangekomen, en het is wel even goed wennen. Het is hier namelijk 27 graden, terwijl het gistermorgenvroeg nog rond het vriespunt was. Ook het leven is hier veel moderner dan in het arme Bolivia. Nu betaal je namelijk gewoon weer Nederlandse prijzen, al is de was wel heel duur (na afdingen 12 euro voor een was!). Bij de grens moest de douane ook in mijn tas kijken of ik niet fruit, zuivelproducten, of ander organische dingen aan het meesmokkelen was. Ze zijn hier een beetje paranoia voor alle buitenlandse producten, vooral uit bolivia (waar ze een aantal jaar geleden oorlog mee gehad hebben).

De afgelopen dagen hebben we in ieder geval een hoop gezien. Eerst een bezoek aan Sucre, de onofficiele hoofdstad van Bolivia en daarna met de bus naar Potosi, de zilverstad. Na een half uur stonden we echter in de file, aangezien de vele regenval een complete modderstroom over de weg had veroorzaakt. Op zich niet zo´n probleem voor de meeste 4x4 auto´s, maar enkele bussen en vrachtwagens kwamen vast te zitten in de modder. Naast de weg was een legerbasis, maar de militairen zaten gewoon voor zich uit te staren ipv te helpen om de weg begaanbaar te maken. Geen wonder dat ze de oorlog tegen Chili verloren hebben... Na 2 uur wachten kon onze bus met veel moeite er overheen en konden we verder naar Potosi. Wel mooie foto´s en filmpjes gemaakt in ieder geval...

Die middag zijn we in Potosi de zilvermijnen in gegaan. Ooit schijnt Potosi de rijkste stad ter wereld te zijn geweest vanwege de enorme hoeveelheden ziver, maar het is tegenwoordig nauwelijks rendabel. In de mijnen werken zo´n 15000 mensen vanaf 13 jaar oud. En dan te bedenken dat de lucht in de mijnen niet best is. Overal ligt asbest, en is de lucht extreem stoffig. Een bezoek van ons van zo´n 2 uur in de mijn leverde al bijna stoflong op (wij hadden ook geen mondkapje of iets dergelijks om). Geen wonder dat de meeste mijnwerkers 10 jaar na ze begonnen zijn in de mijnen overlijden. Erg slechte omstandigheden en dat voor ee paar euro per dag.

Voor we echter de mijnen in gingen kregen we enige uitleg over de werkwijze en alle dingen die mijnwerkers gebruiken. Behalve de gebruikelijke coca bladeren en het water, kon je ook overal dynamiet kopen. Dus hebben Pieter en ik een staafje dynamiet (en nog wat ander explosief spul) voor de mijnwerkers meegebracht. En dat voor maar 1 euro!!! Als ze dat nou eens in nederland hadden ;) De mijnwerkers waren er alleen niet zo blij mee, omdat ze eigenlijk water verwacht hadden. Oeps.

De laatste 3 dagen hebben we de bekende zoutvlakte van Uyuni bezocht. Het begon al goed, de touroperator waar we geboekt hadden splitste onze groep op om andere auto´s te vullen. In plaats van met 3 Aussies en een Kiwi, zaten we nu met 5 Argentijnen, een spaanstalige gids, en een spaanstalige kok in een auto. Joy!

Het bezoek aan de zoutvlakte was echter adembenemend. Een deel van de vlakte was voor een paar centimeter onderwater gelopen en dat gaf een prachtig effect (zie foto´s). Door het water was de vlakte een perfecte spiegel geworden en was het adembenemend om er doorheen te rijden.

De tweede dag stonden er een aantal meren op het programma. En de meren zaten vol met roze flamingos. Echt prachig om te zien. Ook de meren waren in alle verschillende kleuren, en het landschap was fantastich. Midden in de woestijn zulke prachtige meren vol met flamingos.

Gistermorgenvroeg moesten we extreem vroeg opstaan (4 uur!) om bij zonsopgang een aantal geisers te zien. Erg indrukwekkend om op 4900 meter water uit de grond te zien spuiten, en modder omhoog zien bubbelen. Hierna hadden we een heerlijk ontbijtje in een warmwaterbron met een prachtig uitzicht van flamingos en een opkomende zon. Het water was een comfortabele 35 graden en de Argentijnen hadden zelfs een biertje voor ons geregeld. Heb nog nooit op zo´n vreemde plaats en op z´n tijdstip (6 uur ´s morgens, maar dan na het slapen ;) ) een biertje gedronken. Na nog een laatste meer bezocht te hebben (we hadden alle kleuren inmiddels gehad: groen, rood, blauw, wit) zijn we over de grens gegaan naar Chili.

Nu nog een paar dagen hier chillen in dit backpackers oord, en dan weer terug naar Lima via de zuidkust van Peru.