Death road
Door: Renze
Blijf op de hoogte en volg Renze
03 Januari 2007 | Bolivia, La Paz
Zo, getuige dit bericht heb ik de gevaarlijkste weg ter wereld overleefd. Gisterochtend vroeg vertrokken naar een hoogte van 4700 meter. Toen we daar aankwamen bleek het te sneeuwen. Lekker veilig mountainbiken dus...
Na een korte uileg over de remmen (we hadden goede fietsen met hydraulische remmen) gingen we op pad. Eerst een stuk downhill over een asfalt weg, en dat ging al lekker snel, getuige het feit dat we een bus met gemak konden inhalen. De weg was alleen behoorlijk nat, dus de jacks en broeken die we aanhadden waren met een snelheid van zo´n 70 km/h aardig snel doorweekt.
Na een half uurtje downhill op het asfalt zijn we de gevaarlijkste weg ter wereld opgegaan. En eigelijk viel het best mee: een groot deel van de weg was in redelijke staat en zo´n 4-5 meter breed. Er waren echter stukken die zeer smal waren (amper 2 meter breed, waarvan een helft bijna was weggespoeld. Daarnaast lagen er overal dikke stenen op de weg, liepen er kleine beekjes over de weg, waren er watervallen die op de weg kletterden, en waren er complete rivieren die over de weg liepen.
Als je aan het fietsen bent heb je alleen weinig oog voor de vrijwel kaarsrechte afgronden en de gaten in de weg. Je kijkt eigenlijk alleen naar de persoon voor je en naar beneden om je pad te bepalen. Een kleine stuurfout en het is einde verhaal...
De rit was wel goed voor de adrenaline, aangezien we echt met een noodvaart naar beneden stuiterden. De helft van de groep kon dan ook alleen op afstand volgen.
Na een aantal uren op de death road te hebben gereden hebben we nog een duik in een zwem,bad genomen en vervolgens helaas weer 3 uur in een klein busje terug moeten rijden. Mooie ervaring dat wel.
Na een korte uileg over de remmen (we hadden goede fietsen met hydraulische remmen) gingen we op pad. Eerst een stuk downhill over een asfalt weg, en dat ging al lekker snel, getuige het feit dat we een bus met gemak konden inhalen. De weg was alleen behoorlijk nat, dus de jacks en broeken die we aanhadden waren met een snelheid van zo´n 70 km/h aardig snel doorweekt.
Na een half uurtje downhill op het asfalt zijn we de gevaarlijkste weg ter wereld opgegaan. En eigelijk viel het best mee: een groot deel van de weg was in redelijke staat en zo´n 4-5 meter breed. Er waren echter stukken die zeer smal waren (amper 2 meter breed, waarvan een helft bijna was weggespoeld. Daarnaast lagen er overal dikke stenen op de weg, liepen er kleine beekjes over de weg, waren er watervallen die op de weg kletterden, en waren er complete rivieren die over de weg liepen.
Als je aan het fietsen bent heb je alleen weinig oog voor de vrijwel kaarsrechte afgronden en de gaten in de weg. Je kijkt eigenlijk alleen naar de persoon voor je en naar beneden om je pad te bepalen. Een kleine stuurfout en het is einde verhaal...
De rit was wel goed voor de adrenaline, aangezien we echt met een noodvaart naar beneden stuiterden. De helft van de groep kon dan ook alleen op afstand volgen.
Na een aantal uren op de death road te hebben gereden hebben we nog een duik in een zwem,bad genomen en vervolgens helaas weer 3 uur in een klein busje terug moeten rijden. Mooie ervaring dat wel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
